بازگشت به خویشتن

به نام خدا

امروز بر خلاف قبل که دلم نمی خواست بنویسم دلم گرفته، می نویسم که دلم گرفته!
دلم از همه چیز گرفته. حتی از وبلاگ ها و سایت هایی که به آنها سر میزدم و می خواندم و لذت می بردم. هیچ چیز انگار نمی تواند آرامش را به من بازگرداند. نمی دانم در کجای راه هستم. اصلا راهم درست هست یا نه. تردید ، اضطراب ، نگرانی ، تشویش همه یادگارهایی از بی فکری ها و غفلت هایم هستند.
اگر ایمانم حقیقی و محکم بود آنوقت دیگر نگرانی و تردید و ترس در من راه نداشت. من خودم مسبب اصلی همه مسائل و مشکلاتی هستم که برایم به وجود می آید. باید خیلی چیزها در من عوض شود. همه بدبختی ها ناشی از ضعف ایمان و اعتقاد و اعتماد است.
غبطه می خورم به همه کسانی که مسیرشان را یافته اند و با عشقی هر چه تمامتر در مسیر خود حرکت میکنند. خوش به حالشان!
دعایم کنید